Er zijn ontmoetingen en ervaringen die het leven zoals je tot dan toe geleid hebt een heel nieuw perspectief geven. Dat gebeurde bij mij toen ik in de jaren tachtig Fazal Inayat Khan ontmoette. Door hem kwam ik in aanraking met een oude Soefi traditie; de Zikr. Zikr is een boeiende mix van aandacht en zang. Je zingt langzamen, bent je ervan bewust dat je klank schept, er ontstaat verbinding tussen jou en de mensen om je heen. Al zingend ervaar je een diepte in jezelf waarvan je het bestaan alleen maar vermoeden. Nog dagen erna ervaar je een weldadige rust in jezelf die richting geeft aan wat je doet en ziet.

Soefi Meditatie is, anders dan bijvoorbeeld Zen meditatie, niet gericht op controle. Het is een vorm van overgave. Maar net als andere vormen van meditiatie is het iets wat geleerd wil worden. tot het zo vanzelfsprekend wordt dat alle moeite eruit verdwijnt. Er ontstaan momenten dat de medatie zichzelf doet.

Kunnen zingen is geen vereiste, het is voldoende om met aandacht aanwezig te kunnen zijn.